این روزها وقتی وصف دردها و رنجهایت را از زبانت می شنوم یا برایم می نویسی بند بند وجودم غصه دار میشود که چرا در این غم شریکت نیستم و چرا نمیتوانم برایت کاری کنم . کاش می شد قدمی برایت برمیداشتم که دلم آرام می گرفت . شاید تو نخواهی من غصه ی بیش از این داشته باشم که تنهاگوشه ای از غمهایت را برایم وصف میکنی . شاید هست ناگفته هایی که در سینه ی گرمت به زنجیر می کشی که مباد من بدانم و افسوس دوری از تو را داشته باشم . اما احساس همدلی با تو مرا آرام می کند و گاه شایدبا فرو چکیدن قطره اشکی شرمندگیم کم شود . می دانی ؟ ! اگر بگویی و نگویی من همیشه با یاد تو روزگار سپری می کنم و  چشم باز میکنم که شاید باز دیدار تو جلابخش دیده ام باشد .
من نیز روزهای سختی را طی می کنم . روزهایی که راهها ی رفته گذشته ام به سنگلاخ رسیده و پاهایم را مجروح می کند .  جراحت از پس جراحت دیگری . و اگر نبود داروی التیام بخش عشق ومحبت تو شاید اکنون نبودم که با تو راز دل بگویم . چشمان بسته گذشته ام با ناز تو باز شده و حال می بینم که کجای زندگی ایستاده ام و چه بد راه انتخاب کردم که دیگر دور برگردانی ندارد . پایان راه نیز طولانی تر ازآن است که من بدانم به کجا می رود . و وجود تو امروز در کنارم معجزه ایست که نمی دانم خداوندبه کدام عمل نیکم چنین پاداش بزرگی عطایم کرده . که الحمد لله رب العالمین . ..