مینویسم چون نیاز دارم . مینویسم چون باید بنویسم . می نویسم که اگر ننویسم از دلتنگی می میرم . شاید یه روزی مرور این نوشته ها دلمو آروم کنه شاید به بیابانگردی دچارم کنه شایدم یه کتاب بشه برای کلاس عاشقی . من می نویسم . حتی اگه تو  بگذری . نوشتن آرومم می کنه . بخشی از افکارمو سازمان می ده . فکر میکنم مستقیم باهات حرف می زنم . همه حرفا گوش کردنی نیست . گاهی فقط نگاه می کنن . طرف حرف می زنه اما گوش جایی دیگه ی . بدون تو فقط اینجاست که می تونم بخشی از حرفای دلمو بگم . به امید اونکه شاید ببینی . بخونی .
 لحظه های آخر امروز خیلی برام سخت گذشت . افکارم کاملا مخدوش بود . حس می کردم مشکل بزرگ باشه آخه خیلی نگران دیده می شدی . برگشتن از در خونه اون بزرگوار که همیشه مهمونشی بدون سلام بد جوری نگرانم کرد . خب خداروشکر به جاش خبر خوبی داشتی . ورود همسخنانی که بخشی از تنهاییتو رو جبران خواهن کرد من روهم خوشحال کرد . ..