شبی بیش از قرارمان نمانده . تو در سکوتی بهت انگیز فرورفته ای که غم سکوتت از آن سوی شهر بر آسمان دلم سنگینی می کند . ستاره ها یکی یکی فرو می افتند و تاریکی شب بر این سکوت  مهر تایید می زند . می دانم مانده ای که چه کردی و چه باید بکنی . آخر منو تو حلقه های یک زنجیر نیستیم و باید روزی از این زنجیر جدا شویم . گفتم غروب قبل از غروب آخر بر من سخت می آید به تمسخرم گرفتی که من چونان تو زیبا سخن بلد نیستم .که تو خود برمن سخن عشق آموختی .  دلم می خواهد غروب آخر را در کنار هم سپری کنیم . ساکت می مانم شاید زبان بگشایی و کلامی از لبان گرمت برون آیدکه باز ....  

تو رفته ای و باز هم    من و سکوت و انتظار  و لحظه های بی تپش    
و یک نگاه بی قرار                                      

تو رفته ای و باز هم    من و غم نگفته ها      و بغض مانده در گلو      
و گریه های بی صدا 

تو رفته ای و باز هم   من و شبان بی فروغ   و اشک های نا شکیب     
و این زمانه دروغ                                              

تو رفته ای و باز هم    من و خیال بودنت      یاد روزهای خوب           
و حسرت نبودنت

نمیدونم این که میگم چقدر میتونه دلم رو آروم کنه . ولی دوست دارم بگم . منتظر قرمزم نه برای دلم که برای دلبرم . آخه اینجوری که نمیشه . میشه ؟ فکرشو بکن سبز بمونه . نمیخوام حالتو بگیرم . ولی چیم میشه ها . اوه اوه اوه