امروز از ظهر با توبودم نامه دادم نامه دادی . گفتم گفتی . خوندم  خوندی . اما هنوز تشنگی دیدنت برکامم خشکی می کند.دیدنت که نه اول بار است بلکه برای اولین بار است که بااین حلاوت است . گاهی فکر می کردم می توانم فاصله بگیرم اما امروز دیگر دانستم که فاصله بین من و تو سراب است . روزها در پی وصل توبودم در اندیشه ام که چگونه موافق فصلت باشم . راستی تو فکر نمی کنی من دیوانه ام ؟ حیرانم ؟آخر قرارمان را فراموش کردم . یعنی می خواهم که فراموش کنم . می ترسم دست به کاری زنم که تو راضی نباشی .  

کسی هست کمک کند  به زندگی برگردم . کسی هست جای خالی عشقی را پر کند که در نبودنش ماندن  بی معنی ست . کسی هست کمک کند طاقت بیاورم تا بیاید آیا کسی هست ؟؟؟
نه نمی خواهم جایش پر شود . جای خالی او فقط شایسته اوست فقط او که خواهد آمد .

شهر بی تو بوی غم می دهد . غمی سنگین که بردیوارهای شهر سنگینی می کند . رفتنت تنها رفتن نیست که خرابه های شهری بر رفتن تو خاکریزان می شود و ویرانی دلهای بسته به تورا فریاد می زند . تنگه دلم آنچنان که همیشه آماده فرریختن است . بغض گلویم آماده ترکیدن و اشکهایم برای جاری شدن لحظه شماری می کنند . دیده ای کودکی شیر خوار گرسنه همیشه چشم به در دارد تا مادر بیایدوشاید بادیدن مادر خود رااز گهواره به زیر اندازد . من نیز آنگونه هستم . شبیه جوجه های گرسنه کنجشک که وقتی مادر می بینند دهان تا بناگوش باز می کنند . من نیز آنگونه تشنه لبخند نرم و زیبای توهستم . کی می آیی  

هرگز فکر نمی کردم نبودنت در شهر این همه مرا غمگین کند . همین که می دانم که نیستی تمام وجودم احساس تنهایی و غربت می کند راستی مراچه شده که این همه دلتنگی وجودم را فراگرفته . چگونه شهری بی تو برایم صحرایی خشک شده و تنهاتشنگی دیدنت مرا به زنده ماندن امیدوار کرده . بیا که صبر پایانی دارد و صبر من پایانش گذشته است .