خیلی خودموکنترل می کنم که این پیامکا روبرات نفرستم:شهر در نبودنت گشتنی نیست . درنبودنت انتظارپایان ساعت کار معنی نداره . دلم میخواست بری آخه موندنت بدون همراه بیشتر آزارم می داد.همه جا ردی از خودت بجا گذاشتی براهمون خیلی دلتنگ نیستم . دلم میخواست کمی از غصه های من فاصله بگیری . نگرانم از این همه دلبستگیت .خیلی از خدا میخوام که ...منم دل دارم اما یه زنجیر ضخیم به پاش بستم که خیلی هوایی نشه . میدونم بهت سخت میگذره اما سعی می کنم قبول نکنم .تا باورنکنی . بعد از سالها دوشبه که نماز شب شده بهانه بیداریم . نگرانم نه براخودم که برای خودت . گاهی دلم میخواد داد بزنم که خدایا چه کردی با ما . آخه یه کاری بکن . راستی حالت چطوره .میترسم بپرسم .میدونم جوابت اینه که دارم خل می شم .حوصله ندارم .لحظه شماری می کنم برگردم ...  تمرین سختیه ولی واقعیت اتفاق خواهد افتاد مگر

عبورخون ازرگهاست که آنرا طراوت می بخشد .اگراندک زمانی خون ازرگی عبورنکند آن رگ طراوت خود راازدست می دهد و مدتی طول نمی کشد که می میرد . امید من به زندگی  به اندازه همان مدت زمانی است که عبورخون در رگ متوقف می شود . آرزوهایم هم به اندازه همان مقدارتغذیه رگ ازخوانی است که ازآن عبور میکند . و...