اگه کسی یه نگاه معمولی بهت داشته باشه ازش انتظار همه چیزو باید داشته باشی . اتنظار محبت ، شقاوت ، دشنام و تهمت وهر چیز دیگه . اما وقتی یکی اونقدر خودشو به تو نزدیک می دونه و اونقدر از خوبیها و مهربونیهای تو برات می گه که باورت میشه ، بعد به یک باره به خاطر هر چیزی بزرگ یا کوچیک بد ترین القاب رو نثارت می کنه چیکار می تونی بکنی جز اینکه گوشه ای کز کنی و فقط فکر کنی اونایی که قبلا بهت می گفت چی شد وچی بود؟ ! تازه این در صورتی است که القابی که بهت داده سزاوار باشه و درست . یعنی حد اقل تو یه خطایی کرده باشی . مثلا بهش دروغ گفته باشی . مثلا گوشیتو بذاری یه جایی که آنتن بده بعد بری جایی که آنتن نداری بشینی و هر از چند گاهی بیای براش یه بوسه بفرستی و باز برگردی همونجا. میدونی عذاب کشیدن از غیر خودی آسونه .چون اون باید عذابت بده ولی وقتی اونی که خودشو خودی می دونه و عذابت میده یا تهدید به رنجت می کنه دردناکه . برا همین میشه آرزوی مرگ بهترین آرزو باشه .میگن عاشقها به هم نمی رسند .راست می گم . چون عشقشون به تارمویی بنده اونم احساسشونه .  

افسوس!!!